بلا به دور!

می خواهم خاطره هایم از کلاس را برایتان تعریف کنم. اول یک خاطرۀ بد... (در راستای تحقق اهداف آب بندانۀ وبلاگ، یک خاطرۀ خوب هم در پست بعدی خواهم گذاشت)

قبلا از شوخی های جانگداز استاد شنیده بودم اما نمی دانم چرا این خطر را جدی نمی گرفتم! با اینکه یکی از قربانیان آنها را هم از نزدیک دیده بودم که چطور آه جانسوز می کشید و تعریف می کرد که بارها سر کلاس با شوخی های استاد نواخته شده و چه لحظات بغض آلود و ضایعی را پشت سر گذاشته است!...

خلاصه که چشمتان روز بد نبیند، جلسۀ اول بعد از عید (مسلما منظورم عید سعید قربان یا عید غدیر خم یا عید فطر نیست!) استاد را دم در کلاس دیدم و پس از سلام و احوالپرسی بهشان تعارف کردم که ایشان اول وارد کلاس شوند و وقتی ایشان امتناع کردند و تعارف بنده را با تعارف پاسخ دادند، گفتم «استاد امکان نداره، شما اول بفرمایید» و ایشان باز هم لطف کرده و پاسخ تعارفم را با تعارف دادند... وقتی دیدم در دور باطل تعارفات گیر کرده ایم و اگر همینطور پیش برود قرار است تا ابد ادامه دهیم تصمیم گرفتم با یک تشکر و یک عذرخواهی به آخرین تعارفشان لبیک گفته و وارد کلاس شوم! اما غافل از آنکه همین چند لحظه پیش عبارتی به زبان لال شده ام جاری شده بود که چند لحظه بعد آبرویم هم به دنبالش، درست وسط کلاس جاری می شد!...

وارد شدنم به کلاس همانا و لبخند ملیح استاد همان! :)

استاد همانطور که لبخند می زدند وارد کلاس شدند و پس از بستن در کلاس، گفتند: «من سیاست درس میدم ولی اولین درس سیاست رو تو سال جدید از خانم حاجی زادگان یاد گرفتم. ایشون لطف کردن و دم کلاس به من تعارف کردن و گفتن امکان نداره قبل از من وارد کلاس بشن ولی بعدش نشون دادن در عالم سیاست هیچی غیرممکن نیست»...

خودتان دیگر حال معنوی من را در آنموقع تصور کنید! فقط می توانم بگویم چنین حالی را خدا نصیب گرگ بیابان هم نکند!