غایب همیشه حاضر!

معمولا اهل غیبت کردن و اصطلاحا «جیم» شدن(!) از کلاس نیستم، حتی کلاسهایی که برایم جذابیتی ندارند را هم سعی می کنم از دست ندهم. چون معتقدم حضور فیزیکی در کلاس کمترین و در عین حال موثرترین تلاش برای یادگیری است. چرا که در کلاس است که امکان شکلگیری بحث پیرامون مباحث علمی با حضور اساتید وجود دارد و می توان به طور مستقیم با آنها گفتگو کرد و از آنها نکات مهمی آموخت.

اما متاسفانه این ترم دو جلسه از کلاس درس تکنولوژی های ارتباطی را از دست دادم. آن هم به یک دلیل؛ خواب ماندن! به قول حافظ: «خواب شیرین بامداد رحیل/ بازدارد پیاده را ز سبیل»...

تصمیم دارم برای حل معضل خواب ماندنم، با پیروی از روش شیرین «پاک کردن صورت مسئله»، از ترم آینده کلاس ساعت 8 صبح برندارم. البته این سومین ترمی است که چنین تصمیم مهمی می گیرم اما به لطف آموزش دانشکده، که برخلاف نظر من علاقۀ خاصی به ارائۀ کلاسهای 8 صبح دارد، هنوز امکان و سعادت عملی کردن آن نصیبم نشده است... گمان می کنم این تصمیم در نهایت جزء همان آرزوهایی خواهد شد که به گور خواهم برد! چاره ای نیست، احتمالا باید راه های دیگری را هم امتحان کنم. مثلا اینکه دوباره از ادامۀ تحصیل انصراف بدهم! این یکی حتما جواب می دهد...